Hostels, goedkoop bier en een henia: backpack life

Binnen 24 uur ben ik van juf (twee keer in de week kapper, een keer per week manicure & pedicure) getransformeerd in een groezelige backpack girl.

Dit is mijn tour tot nog toe: Met het vliegtuig ben ik vanaf Shanghai naar Nanning gevlogen. Daarna de bus gepakt naar Hanoi. De grensovergang was een bergpas ergens in de middle of nowhere. Er was een klein obstakel bij de grens. Op een formulier had ik ingevuld dat ik een "teacher" was... foute boel! Dat betekent dat ik in contact ben geweest met kinderen en dus een medisch onderzoek nodig had voor ik Vietnam binnen mag gaan. Ik was zo perplext dat ik de doanier alleen maar ontsteld aan stond te staren. Mopperend gebaarde hij toen dat ik de grens gewoon zo mocht oversteken.

In Hanoi (en heel Vietnam) zijn er meer scooters dan mensen. Een scooter biedt ruimte aan 2-4 mensen van iedere leeftijd en rijden op de weg, naast de weg, tussen de wegen, tegen het verkeer in, met het verkeer mee, door rood of groen licht, en op de stoep. Wel een ontzettende cultuurshok in Vietnam. Er is een hele witte backpack kolonie. Dat is wel wennen na 5 maanden Sanxiang. Veel gave mensen ontmoet en lekker in de stad gehangen. Natuurlijk ook in het water poppen theater geweest, ik zal proberen een filmpje op te loaden.

Na Hanoi ben ik in een boot naar Holong bay gegaan. Lekker slapen op het schip, zwemmen in de oceaan en ananassen kopen van vrouwtjes in bootjes. Het leukste was in een kano naar een eiland roeien met wilde apen.

Het klaplopen is nog niet ten einde. Na een tocht door het platteland in Hue heb ik drie dagen op het strand liggen braden in Hoi an. Hoi an heeft de meeste kledingmakers van het land, dus ik heb ook een aantal op maat gemaakte kledingstukken gekocht. Die zijn erg goed gelukt, als je van de stijl houdt. Behalve dat, heb ik ontelbaar veel loempia's gegeten, jammm!

Inmiddels ben ik na 24 uur sleeper bus in Saigon aangekomen. De sleeper bus heeft bedjes die net iets korter zijn dan ik. De bedden zijn prima te doen, dankzij een turbo slaapmiddel van mijn vriendin Ali (met wie ik reis). Dankzij mijn chemische slaapcoma heb ik mijn telefoon in de bus laten liggen en het was een gedoe om die te blokkeren (bedankt Volkert en Tom!) Saigon city is een beetje louche. Het is gaaf om buiten de stad de tunnels uit de oorlog te zien. Tot mijn verbazing leren de amerikanen op school dat "niemand de oorlog heeft gewonnen"... Enfin,
Cambodia en Laos zijn de volgende landen die ik ga bezoeken, ik ben benieuwd.


PS. Filmpje komt morgen!!